przepracowanie

Chyba to jest przyczyną koszmarnego bólu głowy, który zupełnie rozłożył mnie wczoraj. Sypię się z nadmiaru obowiązków i ze świadomości, że nie jestem w stanie zrealizować tego wszystkiego, co zaplanowałam.
Dziś - przygotowuję zajęcia na jutro, jutro siedzę w pracy od 8:00 do 15:00, a w poniedziałek czeka nas kontrola.


W Paryżu mieszkałam we wspaniałym miejscu, na mnie ciągle robi wrażenie to, że w tym samym miejscu bywał Proust, że ulice noszą nazwiska pisarzy, których bardzo cenię, że paryskie ulice mają specyficzny zapach, który niemal zdążyłam już zapomnieć...
Pewnego dnia, po powrocie z zajęć, w recepcji poinformowano mnie, że przyszedł do mnie list.
Pomyślałam, że to na pewno pomyłka, któż mógłby do mnie napisać, skoro nikt nie wie, że właśnie pod tym adresem mieszkam... I w tej samej chwili uświadomiłam sobie, że jest jednak jedna osoba, która wie. Ktoś, kto upewniał się, gdzie dokładnie będę mieszkać, na jakiej ulicy i jeszcze pytał, czy wiem, w którym pokoju...
Na górze czekała na mnie koperta zaadresowana przez Męża. Koperta z prześliczną kartką i wyznaniem.
Poczułam się, jak kilkanaście lat temu, gdy mieszkałam przez wiele miesięcy we Francji i pisaliśmy do siebie tradycyjne listy, a ja, zaraz po przyjeździe na miejsce, dostałam od Męża, który jeszcze nawet nie był narzeczonym, paczkę z ulubionymi czekoladkami, wspaniałą książką i kartką z życzeniami...
Zaskoczył mnie Mąż zupełnie.
I zaskoczyło mnie to, że on ciągle potrafi mnie zaskakiwać.
A kiedy zadzwoniłam do niego z jednego z ulubionych miejsc, mówiąc, że żałuję, że nie ma go obok, on stwierdził, że w takim razie muszę na miejscu wszystko robić podwójnie, za mnie i za niego.
Takie drobiazgi, a bezcenne.


Przez ostatnie dwa tygodnie prawie zamieszkałam w pracy, wychodziłam wcześnie rano i z nadzieją, że dziś wrócę wcześniej niż wczoraj, wracałam każdego dnia coraz później. Porządkujemy wszystko przed kontrolą. Właściwie wydaje nam się, że wszystko jest w porządku, ale ciągle jeszcze coś poprawiamy, sprawdzamy, ulepszamy - byle do wtorku. I zazdroszczę naszej pani z dziekanatu - ona może we wtorek wziąć urlop, a ja mam od rana zajęcia.
W następny weekend też mam zaocznych, ale tylko w piątek, więc może w sobotę i niedzielę uda mi się gdzieś zabrać chłopców (marzy mi się weekend w Jaworzynce albo gdziekolwiek, byle razem).
A Jelonek ostatnio pytał, kiedy będzie mógł pojechać ze mną do Paryża, bo... chciałby zostać muszkieterem :)

A moja ulubiona Katedra kończy w tym roku 850 lat.